Geen van de vier jaargetijden is zo vol van paradoxen als de winter. Lijkt alles stil te staan en doods, ín het verborgene vindt voorbereiding op het nieuwe plaats. Uiterlijk lijkt er niets te gebeuren maar innerlijk doen levenskrachten op diep niveau het werk. De winter is als de nacht waarin zuivering plaatsvindt die weer tot nieuwe groei en bloei aanzet. Het paradoxale in onze tijd is dat er in de buitenwereld zo veel te doen is. Nauwelijks nog is er sprake van verstilling. De TV brengt grote Kerst muziekspecials en de locale supermarkt is op Tweede Kerstdag open. Terwijl de buitenwereld aan ons trekt, kunnen we ons innerlijk op onszelf teruggeworpen voelen. In deze tijd gaat het erom los te laten wat ons niet meer dient, geen nieuwe zaken op te pakken en rustig te volgen wat ís. Zaden die in de herfst gevallen zijn, zullen in het voorjaar opkomen. Welke zaden zullen ontkiemen en tot bloei komen, is voor ons nog de vraag. Daar hebben we niets over te zeggen. Het vraagt om vertrouwen dat er weer nieuwe dingen gaan ontstaan. Het vraagt om acceptatie dat het leven een volkomen autonoom proces is dat we alleen maar hoeven te volgen.
