Gedurende de afgelopen drie weken liep de campagne ‘Zullen we over de dood praten’, geïnitieerd door Bureau MORBidee en ondersteund door meer dan 150 individuen en organisaties. In mijn blog ‘Prijsvraag bij de campagne: Zullen we over de dood praten’, deel ik mijn top 3 redenen om dat te doen en vraag ik je jouw nr. 1 reden om over de dood te praten met me te delen. Je maakte kans op een exemplaar van mijn boek In het licht van sterven, ervaringen op de grens van leven en dood.
Van alle prachtige inzendingen heeft de onderstaande mij het meest geraakt. Ik was geroerd en stil en ben dat ieder keer opnieuw als ik de bijdrage lees van Margreet. Klein en tegelijkertijd alles overstijgend. Het kan niet anders dan dat ‘Binnenkind’ lezers niet alleen raakt, maar ook zal inspireren, want: ‘Er is licht, altijd!’ Vandaag ging mijn boek op de post naar Margreet. Natuurlijk dank ik alle andere inzenders. Zij kregen inmiddels bericht.
“Toen mijn vierde kindje besloot om vlak voor de geboorte om te keren naar het licht, was voor mij de grootste, hevigste pijn het moment dat ik te horen kreeg dat hij werkelijk niet meer leefde. Mijn verwachtingsgevoel knalde uit elkaar in een seconde, in alle hevigheid en zonder enige terughoudendheid. Gegild heb ik; ’maak me open, nú, haal hem eruit, doe iets!’
Daarna kwam de onwezenlijke werkelijkheid in al zijn ongenaakbaarheid onontkoombaar binnen. Voor mij was er een ellenlange, lege weg vooruit zonder hem, voor mij was er toen werkelijk even geen licht meer.
Maar uiteindelijk…heeft juist deze zoon mij door zijn niet-hier-zijn bevrijd van het bang zijn voor de dood, die donkere eeuwigheid waaruit geen ontsnappen was. Ik heb door Louwtje leren voelen dat de dood niet alleen verdriet en pijn en afscheid is, maar ook juist vertrouwen en kracht en verbondenheid, in eeuwigheid.
En dit heb ik getracht te verwoorden in onderstaande gedicht, ter ondersteuning voor anderen die de dood van nabij hebben meegemaakt en door angst of boosheid overmand zijn. Er is licht, altijd!”
Binnenkind
Nooit zo vol van leegte als toen
Jij je weg terug gegaan was
Alvorens je op aarde neer kwam
Stil in de armen van je trotse vader
Hemelschoon en broos
Zo vertrouwd, vreemd, zonder oogopslag
Bewegingloos warm op mijn buik
Je ziel en zaligheid ingebakerd
Herfst daalde in mijn open hart
Die zondag in oktober, dag zon
Dwarrelend, in het licht badend
Op vleugels van vertrouwen
Vloog de tijd met tegenkracht
Hartverscheurend ondraaglijk
En tevens alles ontstijgend
Naar een eeuwige lotsverbintenis
Witte baby, zoon en broer
Met je wijze wezen
Bracht je ons jezelf, en meer
Maakte innerlijk inzichtelijk
De dood blijkt niet slechts peilloos
Ook juist goddelijk verrijkend
Zonder jou zijn we met elkaar
Onsterfelijk bemind binnenkind
Margreet Tjalsma
3 oktober 2001
Deze tekst en dit gedicht werden geplaatst met toestemming van Margreet.
